Hayat Bana Ne Öğretiyor

Hayat, en güzel öğretmenim oldu. Ne kara tahtaya kaldırdı beni, ne kopya çektiğim için ceza verdi, ne de kalemimi tutup not almamı söyledi. Ezberleyene kadar bir dersi dayatmadı hiç. Sadece küçük tesadüfler koydu önüme, yoluma çıkardığı insanlarla öğretti her şeyi. Kiminde kendimi sevmeyi öğrendim, kimi ise kırmadan bırakmadı peşimi. Bazı dersler aşkla başlayıp nefretle bitti, bazıları severken bile gitmeyi öğretti bana.

Kimi insan sustu, cevap vermedi sorularıma. Kimi acı gerçeği söyledi yüzüme. Bazısı sebepsizce güldürdü, bazısı sessizce ağlattı. Bazen aynı yolu yürüdük kısa bir süre, sonra bir rüzgâr savurdu bizi bambaşka yerlere. Hayat bana güveni, ihaneti, dostluğu, vedayı ve yabancılığı öğretti. En çok da kendime dönmeyi, kalbimin sesini dinlemeyi ondan öğrendim.

Ve biliyorum, gözümü yummadan bitmeyecek verdiği dersler. Peki ey hayat, söyle bana şimdi: Neden gönderdin hayatıma o gözleri fettan güzeli? Hadi söyle durma, yaş kemale erdi. Belki bu senin son dersin, yakında çalarsın paydos zilini.

Belki de son dersin budur: Beklemeden sevmeyi, beklentisizce kalmayı öğretmek. Belki de sınavın budur hayat, gözlerine bakarken geçmişin yükünü bırakabilmek. Onu suçlamadan, kendini kandırmadan sevmek… Ve gerekirse yine kaybetmeyi göze almak.

Biliyorum, senin yolun kestirme değil. Öğrettiğin her şey acıtırken güçlendiriyor insanı. Her düşüşte elimden sen tuttun aslında, ama kalkmak bana kaldı. Anladım ki, öğrenci olmaktan hiç mezun etmeyeceksin beni.

Peki, razıyım buna da. Anlamsız tesellilere gerek yok. Ben hazırım sonuna kadar dinlemeye, anlamaya ve yaşamaya. Ne vereceksen ver, ne göstereceksen göster. İyi ya da kötü. Çünkü biliyorum: Sen öğretirken bile seversin. Sertsin ama adilsin.

Ve eğer gerçekten son zilin çalacaksa bir gün, isterim ki içim rahat olsun. “Elimden geleni yaptım, kalbimi hiç saklamadım” diyebileyim. Sen de şahidim ol buna hayat. Çünkü en güzel öğretmen sensin. Ve ben hala senin öğrencinim.

Temmuz 2025