Yalnızlıkta Dondum
Önce bir şok dalgası vurdu beni.
“Bu kadarı da olmaz artık” dediğim şeyleri yaşadım.
Tek başıma bırakıldım.
En karanlık günlerimde, düşmemek için yalnızca kendime yaslanmak zorunda kaldım.
Ne olduysa ondan sonra oldu…
Aşk sandığım şey beni koynumda vurdu.
O darbeden sonra duygularım dondu.
Zihnim çalışıyor ama ruhum hissetmiyor artık.
Kapanmak bilmeyen bir yara gibi taşıdım bu hissizliği.
Güçlü göründüm belki ama içimde ölü bir sessizlik vardı.
Gözlerim bakmayı öğrendi, kalbim bakmamayı.
Kimseye yük olmamak için sustum.
Kırıldığımı belli etmedim, döküldüğüm yerden toplamayı kendime öğrettim.
Şimdi otururken bu karanlık odada bir başıma
Hissedemiyorum yalnızlığın derin hüznünü bile
Sadece koskoca bir boşluk ve rengarenk bir karanlık
Yalnızlığa alışmak bu olsa gerek.
Temmuz 2025