Şiirler

Ne kaldı senden bana? Porselen fincanlar, kalbim gibi kırıldılar… Altın bir halka bozdurup hayır yaptım fakir fukaraya. Ah, bıraktığın en

Bir eksik var. Adını koymadım, koysam gerçek olacak diye korktum belki. Ya da ne fark eder sandım. Bazı hisler sadece

Bir sen vardın o evde, bir de ben Gün doğumunda dalardık uykuya geceden. Yüzüme yine böyle güzel bakardın ama sözlerin

Poyraz mı, Karayel mi? Ne yönden esiyor bugün, aşkım? Soğuk ve yağışlı mı, Yoksa lodosun sıcağı mı var arkasında? Neşeden

Şairin dediği gibi ; “Seni uzaktan sevmek ,aşkların en güzeli ” belki de… Çünkü kalbim gibi taşıyorum seni kendimde. Nefesim

Tutamam seni, kollarım yok Dokunamam ki, ellerim yok Alamam cennetten gelen kokunu Duyamam aşkım, sesin yok Görmediğim o güzel yüzün

Üzdüm mü seni ey aşk ? Beğenmedin mi sözlerimi Olur öyle bazen  Bir taş gelir oturur yüreğine Uzaktan çalan bir

Korkma benden küçüğüm Yıkmam dünyayı üstüne. Güçlüyüm ben, taşırım seninle el ele. Ağlatmam seni başkaları gibi Bilirim yüreğinin en gizli

Zamansız mı belirdim kapında, erken gelen bahar gibi? Ya da o şarkının söylediği “kış güneşi”? Aldık birlikte payımıza düşeni, örseleyip