Kelimelerim Geri Geldi

İnanılmaz hareketli günler yaşıyorum … Bir yandan annemleri İstanbul’a taşıma telaşı , diğer yandan yeni kurduğum işimin tanıtım çalışmaları . Vee hepsinin üzerinde çok yakında oğluşuma kavuşacak olmanın heyecanı …. Bilgisayarıma ve telefonuma yapışık yaşadığım zamanlarıma geri dönmüş gibiyim … Geçen senelerde “o kadar sakin günler geçiriyorum ki bazen kahve fincanımla bile konuşuyorum” diye şikayet ederken , şimdilerde gün içinde ilk kez uzun süreli sustuğumun farkına , ancak yatağa yattığım zaman varabiliyorum.

Sahi geride bıraktığım o yıllarda beni susturan şey neydi ? Tam olarak ne zaman başlamıştım ben susmaya ?

Eski defterleri karıştırırken aşağıdaki yazımı buldum. 2017 yılında yazmışım :

Ve bazen susarsın saatlerce , sen bile şaşırırsın nereye gitti bu sözcükler diye. Bakarsın içine doğru , bakarsın ama yok gitmişler …. Sonra biraz daha derine bakarsın öyle ya kelimelerin cümlelerin vardı senin , neredeler onlar şimdi ? İşte o zaman duyarsın belli belirsiz yankı misali bir ses  “Ne konuşayım ki ?” , “Ne söyleyeyim ki ? ” diyen . Sanki bitmiştir tüm sözcükler . Söylenmiş olanlar söylenmiş … Söylenmemiş olanlar da anlamını , değerini yitirmiş kaybolmuşlardır . Umutlarda yitip gidiyor artık… Umutlar , onları da kaybedersem ne kalacak elimde hayata tutunmaya dair ? Arafta kalmış gibiyim ne bu taraf ne de öteki taraf . Yaşamaksa bunun adı, öylece askıda kalmış gibi yaşıyorum ve susuyorum …. sadece susuyorum ….

Artık anlatacak mecalim kalmadığı zamanlarmış .Şairin de dediği gibi susarak gitmek için kapının önünde beklediğim yıllarmış … Doğruymuş aslında konuşan kadın hala umudu olan kadınmış . “Dırdırcı ” değil “tamirci” olmaya , bir şeyleri düzeltmeye çalışan , gitmek yerine kalmak için çabalayan kadınmış … Ah zavallı erkekler neyi anladılar ki bunu da anlasınlar ? Onlar için susan kadın hep makbul oldu . Sessizliğin ardındaki tehlikeyi bir türlü fark edemediler ….

Çok şükür sesim de kelimelerim de geri geldi. Arada ipin ucunu bile kaçırıyorum .Sadece “nasılsın” diye soran arkadaşlarıma bazen” “bır bır bır ” anlatıyorum da , anlatıyorum . Hatta biraz abartıyor muyum ne ? Kim bilir belkide sustuğum yılların acısını çıkartıyorum 🙂

Gönül meseleleri söz konusu olunca da susmuyorum artık .Karşımdakine açık açık olacağı da , olmayacağı da söylüyorum. Netim yani … Varsa karşılığı ne ala , yoksa yola devam . Beni seven böyle sevsin kardeşim. Önce sesime aşık olup sonra susturmaya kalkmasın artık .. Bilsin ki ben o hatayı bir kez yaptım bir daha … Nooooo ol-maz…

Böyle işte sevgili okurum kaybettiğim kelimelerimle birlikte ,kendime olan güvenimi de yavaş yavaş yeniden kazanıyorum… Bu aralar yaşamın tadını konuşarak çıkarıyorum.

Dilerim sizler kelimelerinizi asla kaybetmezsiniz . İçinizde kaybeden varsa , bilinki onlar sizin özünüzde mevcut. Günün birinde mutlaka geri gelecekler , o zamana kadar sadece biraz sabır ve biraz da çaba gerekiyor.

EKİM 20023